Koncepcja Briana Mulligana Najważniejsze cechy koncepcji Mulligana Na koncepcję terapii wg. Briana Mulligana składa się bardzo duża liczba technik opierających się na wielu zasadach. Odpowiednie zastosowanie konkretnej techniki wymaga podstaw z terapii manualnej oraz ukończenia specjalistycznego szkolenia rekomendowanego przez MCTA.
Nowatorskie podejście Mulligana polega m.in. na połączeniu ruchu biernego wykonywanego przez terapeutę i ruchu czynnego wykonywanego przez pacjenta. Zaburzenia i dysfunkcje mogą wpływać na siebie wzajemnie, zatem ich analiza powinna odbywać się w odniesieniu do całego segmentu ruchowego.
Koncepcja Mulligana zakłada
Zastosowanie
Zalety
Mobilizacja układu nerwowego opracowana w sposób kompleksowy przez Davida Butlera została opublikowana w pionierskiej monografii „Mobilisation of the nervous system” w 1991r. Ten australijski, dyplomowany terapeuta manualny, zaprezentował nowatorską koncepcje badania i leczenia systemu nerwowego w oparciu o naukę o bólu, przeznaczoną głównie do zastosowania w praktyce fizjoterapeutycznej. Neuromobilizacja jest to metoda polegająca na „rozciąganiu” obwodowego układu nerwowego przez rehabilitanta do ośrodkowego układu nerwowego. W ten sposób można uzyskać swobodny przepływ informacji od części dystalnej kończyny tj. ręki lub stopy aż do samych korzenia nerwowych.
Około 35 lat temu Japończyk dr Kenso Kase wpadł na pomysł wzmocnienia mięśni i odciążenia stawów przez zastosowanie plastrów. Główną jego intencją było umożliwienie takiego oddziaływania bez jednoczesnego ograniczenia naturalnego ruchu. Mięśnie, ścięgna i więzadła mają być leczone i odciążone, podczas gdy stawy powinny pozostawać nadal czynne. Metodę tą nazwał Kinezjo-Taping.
Dzięki wynalezieniu specjalnych plastrów i dzięki odpowiedniej technice naklejania ich na powierzchnię skóry, pozytywny efekt ich oddziaływania widoczny jest niemal natychmiast poprzez przyniesienie ulgi w odczuwaniu bólu i poprawę ruchomości stawów!
W Niemczech Kinezjo-Taping został dalej rozwinięty przez dr med. D. Sielmanna oraz Juttę Christiansen-Zimmermann i Hermana Christiansena – uzupełniając Kinezjo-Taping m.in. o wiedzę tradycyjnej medycyny chińskiej (TMC), elementy masażu akupunkturowego wg Penzla, oraz własne doświadczenia z wieloletniej praktyki fizjoterapeutycznej. Technikę tą nazwali Medi-Taping.
Podstawowa koncepcja podejścia do pacjenta polega nie tylko na leczeniu pojedynczych objawów choroby, ale postrzeganiu danej osoby w całościowy sposób. Po zdiagnozowaniu przyczyn danego obrazu klinicznego, elastyczne taśmy MEDI-TAPE® zostają nałożone na odpowiednie miejsca na ciele, z uwzględnieniem zasad statyki i przepływu energii, wiedzy tradycyjnej medycyny chińskiej oraz nauki o kolorach.
MEDI-TAPING powoduje mikro-masaż mięśni, działający także na układ limfatyczny.
MEDI-TAPING wpływa na układ nerwowy oraz układ krążenia.
Klasyczne wskazania dla MEDI-TAPE
Terapeuta dobiera odpowiednie miejsce terapii dla danej jednostki chorobowej. Czas terapii zależy od powierzchni terapeutycznej, nie zawsze jest to miejsce z którym pacjent ma problem czyli miejsce bólowe. Tkanki sąsiadujące podlegają często kompensacji czyli „dostosowują” się do zaistaniałej, nowej, „chorej” sytuacji tzn. ustawienia patologicznego stawu obwodowego, stawów kręgosłupa. Terapie stosuje sie raz na 3-4 dni, aż do uzyskania efektu terapeutuycznego.
Wskazania do terapii
Poizometryczna Relaksacja Mieśni (PIR) jest to rozciąganie mięśni, opierające się na fizjologicznych mechanizmach zachodzących w mięśniach podczas ich pracy.
Każdy mięsień podczas rozciągania ma pewien odruch, który nazywa się odruchem na rozciągnięcie – jeżeli mięsień jest rozciągany to w ramach obrony odruchowo się napina, co jest zabezpieczeniem przed naderwaniem. Zjawisko obrony mięśniowej wygasa dopiero po ok. 30 sek. od rozpoczęcia rozciągania, co powoduje, że te pierwsze 30 sekund nie daje nam tak wiele jak dłuższe rozciąganie.
Wskazania do stosowania metody PIR
Jest to połączenie ruchu w stawie z masowaniem i rozciąganiem mięśnia, który wykonuje dany ruch. Masaż polega na wykonaniu precyzyjnego nacisku przez dłoń lub palce terapeuty na mięsień lub daną jego część, więzadło lub ścięgno i w tym momencie terapeuta sam, bez pomocy pacjenta wykonuje ruch w stawie. Ruch wykonywany przez terapeutę jest przeciwny do ruchu jaki wykonuje dany mięsień. Pacjent stara się jak najbardziej rozluźnić masowany mięsień.
Jak sama nazwa mówi jest to forma masażu wykonywana w poprzek przebiegu włókien mięśniowych, ścięgien, przyczepów ścięgien do kości i więzadeł. Masaż wykonywany w poprzek przebiegu włókien mięśniowych, ścięgien lub więzadeł zapobiega niefizjologicznemu zrastaniu się włókien kolagenowych, które po urazach mogą zrosnąć się w nieprawidłowych kierunkach. Zrosty te mogą utrudniać krążenie krwi i limfy, wywoływać ból, ograniczać ruch w stawie jak również mogą być również przyczyną stanów zapalnych. W przyszłości zrosty te mogą spowodować to, iż w momencie wykonywania ruchu może nastąpić naderwanie-zerwanie włókien, które zrosły się w sposób niefizjologiczny, co wywoła lokalny stan zapalny.
opis wkrótce
